Wprowadzenie do tematyki ochrony obowiązkowej

Niniejszym wpisem rozpoczynamy serię artykułów dotyczących zagadnienia sprawowania ochrony obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie. Chcielibyśmy przybliżyć Państwu podstawowe informacje na temat sporządzania i uzgadniania dokumentacji ochronnej obiektów. Z kolejnych wpisów dowiecie się Państwo między innymi kto ma obowiązek posiadania planu ochrony, kto uzgadnia plan ochrony oraz jak sporządzić i co powinien zawierać załącznik antyterrorystyczny, aby jego wykonanie było nie tylko formalnością, lecz konkretnym działaniem zwiększającym bezpieczeństwo obiektu.
Z perspektywy praktycznej opiszemy również podstawowe wymagania z zakresu ochrony fizycznej oraz zabezpieczenia technicznego stawiane wobec kierowników jednostek podlegających obowiązkowej ochronie.

Aby nakreślić ogólny zarys zagadnienia, należy na wstępie zastanowić się czym są obiekty podlegające obowiązkowej ochronie.

Obszar podlegający obowiązkowej ochronie definiowany jest w ustawie z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia jako obszar określony przez ministrów, kierowników urzędów centralnych i wojewodów, wydzielony i odpowiednio oznakowany.

Katalog podmiotów podlegających ochronie obowiązkowej zawarty w art. 5 ust. 2 ustawy, pozwala podzielić je na pięć głównych kategorii:

1. obszary, obiekty i urządzenia ważne w zakresie obronności państwa:
a. zakłady produkcji specjalnej oraz zakłady, w których prowadzone są prace naukowo-badawcze lub konstruktorskie w zakresie takiej produkcji,
b. zakłady produkujące, remontujące i magazynujące uzbrojenie, urządzenia i sprzęt wojskowy,
c. magazyny rezerw strategicznych, o których mowa w art. 15 ustawy z dnia 29 października 2010 r. o rezerwach strategicznych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1846);

2. obszary, obiekty i urządzenia ważne w zakresie ochrony interesu gospodarczego państwa:
a. zakłady mające bezpośredni związek z wydobyciem surowców mineralnych o strategicznym znaczeniu dla państwa,
b. porty morskie i lotnicze,
c. banki i przedsiębiorstwa wytwarzające, przechowujące bądź transportujące wartości pieniężne w znacznych ilościach;

3. obszary, obiekty i urządzenia ważne w zakresie bezpieczeństwa publicznego:
a. zakłady, obiekty i urządzenia mające istotne znaczenie dla funkcjonowania aglomeracji miejskich, których zniszczenie lub uszkodzenie może stanowić zagrożenie dla życia i zdrowia ludzi oraz środowiska, w szczególności elektrownie i ciepłownie, ujęcia wody, wodociągi i oczyszczalnie ścieków,
b. zakłady stosujące, produkujące lub magazynujące w znacznych ilościach materiały jądrowe, źródła i odpady promieniotwórcze, materiały toksyczne, odurzające, wybuchowe bądź chemiczne o dużej podatności pożarowej lub wybuchowej,
c. rurociągi paliwowe, linie energetyczne i telekomunikacyjne, zapory wodne i śluzy oraz inne urządzenia znajdujące się w otwartym terenie, których zniszczenie lub uszkodzenie może stanowić zagrożenie dla życia lub zdrowia ludzi, środowiska albo spowodować poważne straty materialne;

4. obszary, obiekty i urządzenia ważne w zakresie ochrony innych ważnych interesów państwa:
a.  zakłady o unikalnej produkcji gospodarczej,
b. obiekty i urządzenia telekomunikacyjne, pocztowe oraz telewizyjne i radiowe,
c. muzea i inne obiekty, w których zgromadzone są dobra kultury narodowej,
d. archiwa państwowe;

5. obiekty, w tym obiekty budowlane, urządzenia, instalacje, usługi ujęte w jednolitym wykazie obiektów, instalacji, urządzeń i usług wchodzących w skład infrastruktury krytycznej[1].

Prezes Narodowego Banku Polskiego, Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, ministrowie, kierownicy urzędów centralnych i wojewodowie w stosunku do podległych, podporządkowanych lub nadzorowanych jednostek organizacyjnych sporządzają szczegółowe wykazy obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie.

Prowadzenie ewidencji obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie należy do zadań właściwego terytorialnie wojewody, a umieszczenie bądź wykreślenie z ewidencji następuje w drodze decyzji administracyjnej.

Pomimo że ustawodawca określa szczegółowo charakter obiektów, obszarów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie, warto zaznaczyć, że katalog tych obiektów nie jest zamknięty, gdyż wojewoda w uzasadnionych przypadkach może umieścić w ewidencji podmioty inne niż wymienione w ustawie.

Pewnym niedopowiedzeniem ustawowym może być jednak brak jasno sprecyzowanej definicji obiektu, obszaru i urządzenia – które to kategorie są podstawą do obejmowania ich obowiązkową ochroną[2]. Posługując się jednak wykładnią celowościową omawianych przepisów można przyjąć, że w skład ochranianych obszarów[3] wchodzić będą wszelkie obiekty i urządzenia będące na terenie oznakowanego i wydzielonego obszaru oraz sam obszar wskazany na wykazie właściwego wojewody. Pomocnym w zrozumieniu specyfiki i charakteru pojęcia obiektu może być Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane. Zgodnie z dokumentem obiektem budowlanym jest budynek, budowla bądź obiekt małej architektury, wraz z instalacjami zapewniającymi możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, wzniesiony z użyciem wyrobów budowlanych[4]. Budynkiem natomiast jest taki obiekt budowlany, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach[5].  Najszerszą kategorią zawierającą się w zbiorze obiektów budowlanych jest budowla, która oznacza każdy obiekt budowlany niebędący budynkiem lub obiektem małej architektury, jak: obiekty liniowe, lotniska, mosty, wiadukty, estakady, tunele, przepusty, sieci techniczne, wolno stojące maszty antenowe, wolno stojące trwale związane z gruntem tablice reklamowe i urządzenia reklamowe, budowle ziemne, obronne (fortyfikacje), ochronne, hydrotechniczne, zbiorniki, wolno stojące instalacje przemysłowe lub urządzenia techniczne, oczyszczalnie ścieków, składowiska odpadów, stacje uzdatniania wody, konstrukcje oporowe, nadziemne i podziemne przejścia dla pieszych, sieci uzbrojenia terenu, budowle sportowe, cmentarze, pomniki, a także części budowlane urządzeń technicznych (kotłów, pieców przemysłowych, elektrowni jądrowych, elektrowni wiatrowych i innych urządzeń) oraz fundamenty pod maszyny i urządzenia, jako odrębne pod względem technicznym części przedmiotów składających się na całość użytkową[6]. Jak widać z powyższego wykazu budowlami i tym samym obiektami mogą być poszczególne elementy budowlane czy pojedyncze konstrukcje, co w konsekwencji uzasadnia konieczność objęcia ich ochroną – jeśli są usytuowane na terenie obszaru podlegającego obowiązkowej ochronie. Dla zrozumienia istoty wybranych kategorii obiektów infrastruktury krytycznej państwa ważne jest przytoczenie definicji obiektu liniowego, który oznacza obiekt budowlany, którego charakterystycznym parametrem jest długość, w szczególności droga wraz ze zjazdami, linia kolejowa, wodociąg, kanał, gazociąg, ciepłociąg, rurociąg, linia i trakcja elektroenergetyczna, linia kablowa nadziemna i, umieszczona bezpośrednio w ziemi, podziemna, wał przeciwpowodziowy oraz kanalizacja kablowa, przy czym kable w niej zainstalowane nie stanowią obiektu budowlanego lub jego części ani urządzenia budowlanego[7]. Jest to definicja o tyle ważna, że nierzadko zdarza się, że obowiązkowej ochronie podlega właśnie taki obiekt liniowy – co w praktyce oznacza konieczność zabezpieczenia obiektu na całej jego długości. Do kategorii obiektów budowlanych prawo zalicza jeszcze obiekty małej architektury, którymi są niewielkie obiekty, a w szczególności:

a) kultu religijnego, jak: kapliczki, krzyże przydrożne, figury,
b) posągi, wodotryski i inne obiekty architektury ogrodowej,
c) użytkowe służące rekreacji codziennej i utrzymaniu porządku, jak: piaskownice, huśtawki, drabinki, śmietniki[8].

Sposób sprawowania ochrony dla obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie został sprecyzowany przez ustawodawcę, który wskazał, że podlegają one obowiązkowej ochronie przez specjalistyczne uzbrojone formacje ochronne lub odpowiednie zabezpieczenie techniczne[9]. Analiza szczegółowa tego przepisu może powodować mylne przeświadczenie, że występowanie łącznika „lub” pomiędzy formami ochrony pozwala na prowadzenie jej z wykorzystaniem jedynie jednej z nich. Jest to oczywiście prawda z literalnego punktu rozumienia przepisu. Jednak praktyka wskazuje na konieczność traktowania tych form jako występujących wspólnie i wzajemnie się uzupełniających. Potwierdzają to zapisy Metodyki uzgadniania planów ochrony obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie wydanej w 2016 roku przez Biuro Prewencji Komendy Głównej Policji, wskazując na trzy możliwe sposoby sprawowania ochrony:

1. bezpośrednia ochrona fizyczna
2. odpowiednie zabezpieczenie techniczne
3. forma mieszana (bezpośrednia ochrona fizyczna oraz zabezpieczenie techniczne).

Autorzy Metodyki rekomendują przy tym formę mieszaną, jako najbardziej adekwatną dla całościowego podejścia do ochrony obiektów. Wydaje się, że takie rozwiązanie znajduje swoje uzasadnienie, a praktyka organizacji ochrony potwierdza potrzebę uzupełniania się wzajemnego form ochrony. Taka też jest koncepcja zmiany przepisów ustawowych w najbliższym czasie, by jednoznacznie zastąpić słowo „lub” łącznikiem „oraz”[10]. Nie będzie to jednak żadna rewolucja w organizacji ochrony, ponieważ jak wspomniano powyżej, praktyka taka jest stosowana od lat w ochronie obiektów wrażliwych dla bezpieczeństwa państwa. 

W tym miejscu należy wskazać na kim spoczywa bezpośrednia odpowiedzialność za sporządzenie planu ochrony. Ustawa o ochronie osób i mienia określa jednoznacznie, że obowiązek uzgodnienia planu dla danego podmiotu z właściwym terytorialnie komendantem wojewódzkim Policji spoczywa na kierowniku jednostki organizacyjnej, lub na upoważnionej przez niego osobie. Jednocześnie wskazuje, że do opracowywania planu ochrony w zakresie określonym w art. 3 pkt 1 uprawniona jest osoba wpisana na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej[11], zaś w zakresie określonym w art. 3 pkt 2 – osoba wpisana na listę kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego[12].

Brak sporządzenia planu ochrony wyczerpuje przesłanki do zastosowania sankcji karnych wynikających z artykułu 48 ustawy o ochronie osób i mienia: „Kto wbrew obowiązkowi nie zapewnia fizycznej lub technicznej ochrony obszaru, obiektu, urządzeń lub transportu, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2”. Dochodzi więc do sytuacji, w której kierownik jednostki organizacyjnej (np. dyrektor oddziału banku, prezes przedsiębiorstwa, etc.) może ponosić odpowiedzialność karną za brak dokumentu, do którego sporządzenia de facto nie ma uprawnień. Stworzenie i uzgodnienie planu musi więc zostać zlecone osobie posiadającej wymagane wpisy na listę kwalifikowanych pracowników ochrony fizycznej oraz kwalifikowanych pracowników zabezpieczenia technicznego[13].

Wiedząc już jakie są podstawy umieszczania podmiotów w wykazach obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie należy odpowiedzieć na pytanie: co powinien zawierać plan ochrony takiej jednostki?

Procedura opracowywania i uzgadniania planu ochrony

Jego struktura oraz wymagana zawartość zostały określone w Metodyce uzgadniania planów ochrony obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie (Metodyka). Według wzoru zawartego w tym dokumencie na plan ochrony składa się 7 części:
1. Rodzaj działalności jednostki,
2. Analiza stanu potencjalnych zagrożeń i aktualnego stanu bezpieczeństwa jednostki,
3. Ocena aktualnego stanu ochrony jednostki,
4. Dane  dotyczące  specjalistycznej  uzbrojonej formacji   ochronnej,
5. Dane dotyczące rodzaju zabezpieczeń technicznych,
6. Zasady  organizacji  i  wykonywania  ochrony  jednostki,
7. Załączniki do planu ochrony[14].

Pierwsza część planu stanowi charakterystykę jednostki, opisuje sposób jej funkcjonowania oraz organizację (strukturę, stan zatrudnienia), a także położenie oraz inne aspekty istotne z punktu widzenia bezpieczeństwa.

Część druga odnosi się do zagrożeń – subiektywnych i obiektywnych – występujących w jednostce oraz w jej otoczeniu. Zawiera także analizę zaistniałych zdarzeń nadzwyczajnych (o ile takie nastąpiły w latach poprzedzających sporządzenie planu). Analiza zagrożeń powinna być dokonywana w oparciu o uwarunkowania funkcjonowania obiektu zawarte w poprzedniej części dokumentu.

Część trzecia zawierać powinna prawne podstawy funkcjonowania i charakterystykę (rodzaj, stan osobowy, dyslokację, uzbrojenie) dotychczasowej służby ochronnej. W przypadku wystąpienia incydentów zagrażających bezpieczeństwu jednostki, należy także podać liczbę osób ujętych, liczbę osób przekazanych organom ścigania oraz wartość strat poniesionych w wyniku dokonanego przestępstwa.

Czwarta część planu ochrony zawierać musi dane dotyczące rodzaju specjalistycznej uzbrojonej formacji ochronnej, stanu osobowego, dokumentacji, rodzaju oraz liczby uzbrojenia. Ponadto w tej części określa się sposób zabezpieczenia broni i amunicji oraz Uzbrojonego Stanowiska Interwencyjnego (USI).

Część piąta planu sporządzana jest przez kwalifikowanego pracownika zabezpieczenia technicznego. Charakteryzuje się w niej rodzaj podmiotu wykonującego i konserwującego systemy zabezpieczeń technicznych (z obowiązkowym wskazaniem, że instalacja i konserwacja systemów może być wykonywana jedynie przez pracowników podmiotów koncesjonowanych). Dokonuje się także szczegółowego opisu poszczególnych zabezpieczeń – budowlanych, mechanicznych oraz elektronicznych. Najważniejsze elementy zaznacza się na planach obiektu, a wykonane rysunki stanowią załącznik do planu ochrony. Treść części V planu ochrony powinna być adekwatna do uwarunkowań funkcjonowania obiektu oraz odpowiadać na potrzeby wynikające z dokonanej wcześniej analizy zagrożeń.

Część szósta planu ponownie odnosi się do rodzaju, dyslokacji oraz obsady i czasu pełnienia służby ochronnej oraz jej uzbrojenia. Ponadto określa zadania dla pracowników ochrony i ich podległość służbową. Ważnym elementem tej części planu są zasady współpracy kierownika jednostki z Policją, które określają dokładnie sposób i formę przekazywania informacji pomiędzy danym podmiotem a Policją. Wskazuje się również osoby odpowiedzialne za właściwe prowadzenie współpracy.

Zasadniczy element każdego planu ochrony stanowią jego załączniki. Wśród nich wyróżnić można:
1. załączniki podlegające uzgodnieniu z Komendantem Wojewódzkim Policji (wszystkie załączniki związane bezpośrednio z bezpieczeństwem chronionego obiektu),
2. załączniki niepodlegające uzgodnieniu (np. mapki, szkice sytuacyjne),
3. załącznik antyterrorystyczny – podlegający uzgodnieniu z właściwym terytorialnie dyrektorem delegatury Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego[15].

Warto zwrócić uwagę na fakt, że Metodyka wymaga podania wielu szczegółowych informacji dotyczących funkcjonowania Specjalistycznych Uzbrojonych Formacji Ochronnych (SUFO), a dane te powielane są w kilku częściach dokumentu. Wysiłki podejmowane przy opracowywaniu planów skupione są często na pozyskaniu właściwych i aktualnych danych od koncesjonowanych przedsiębiorców ochrony osób i mienia, gdyż specyfika branży sprawia, że np. wobec często zmieniających się typów spółek prawa handlowego, jednostki organizacyjne mają trudności z prawidłowym podaniem nazwy podmiotów sprawujących ochronę na ich obszarze. Proces sporządzania planów ochrony w części III, IV oraz VI mógłby zostać ograniczony do podania nazw podmiotów SUFO pełniących zadania ochronne w obiekcie. Jest przecież jasnym, że to po stronie koncesjonowanego przedsiębiorcy, a nie kierownika, dyrektora, czy prezesa jednostki organizacyjnej, powinna spoczywać odpowiedzialność za podawanie informacji o magazynie broni, rodzaju prowadzonej dokumentacji, numerze pozwolenia na broń, etc. Ponadto wielokrotnie dochodzi do sytuacji, w której Wydziały Postępowań Administracyjnych Komend Wojewódzkich Policji (WPA) nakazują pozyskiwanie i korygowanie tych danych SUFO, które są już w posiadaniu WPA jako organu właściwego w zakresie kontroli SUFO. Należy dążyć do takich zmian Metodyki, które skutkowałyby modyfikacją struktury planów ochrony. Ich sporządzanie ze strony kierownictw obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie (a dokładniej – osób upoważnionych) powinno ograniczać się do przedstawienia informacji zawartych w obecnej części I i II oraz V[16].

 Warto zaznaczyć, że w przypadku zmian istotnych z punktu widzenia bezpieczeństwa obiektu, autorzy Metodyki dopuszczają możliwość dwukrotnego aneksowania planu ochrony. Każda następna zmiana powoduje konieczność opracowania nowego dokumentu.

Ważnym aspektem uzgadniania planów ochrony jest fakt, że proces ten nie odbywa się jedynie korespondencyjnie, na poziomie teorii. Policjant oceniający dane zawarte w planie ochrony obowiązany jest potwierdzić ich zgodność ze stanem faktycznym w obiekcie. Odbywa się to najczęściej w obecności osób opracowujących dokument oraz przedstawicieli kierownika jednostki organizacyjnej[17]. Uprawniony Policjant może wydawać różnego rodzaju rekomendacje dotyczące zarówno ochrony fizycznej, jak i zabezpieczeń technicznych.

W niniejszym wpisie skupiliśmy się na teoretycznych podstawach opracowywania dokumentacji i sprawowania ochrony obowiązkowej.

Już teraz serdecznie zapraszamy do przeczytania drugiej części cyklu, w którym – bazując na doświadczeniu zdobytym podczas pracy w kilkuset obiektach podlegających obowiązkowej ochronie – przedstawimy nasze wnioski i rekomendacje dotyczące tej tematyki.

Zachęcamy również do zapoznania się z ofertą opracowania dokumentów z zakresu ochrony obowiązkowej przez ekspertów Safety Project: https://www.safetyproject.pl/oferta/plany-ochrony-i-zalaczniki-at/

BIBLIOGRAFIA:

1. Piwowarski J., Pajorski P., Ochrona obiektów, zarys wybranych zagadnień, Kraków 2015.
2. Stelmach J., Kategorie obiektów użyteczności publicznej i stopnie ich ochrony w kontekście zagrożenia współczesnym terroryzmem, [w:] Bezpieczeństwo antyterrorystyczne budynków użyteczności publicznej, Analiza-Diagnoza-Case Study, red. B. Wiśniewska-Paź, M. Szostak, J. Stelmach, Toruń 2018.

Źródła internetowe:

1. www.abw.gov.pl;
2. www.antyterroryzm.gov.pl;
3. www.policja.pl;

Akty prawne

1. Ustawa z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia, (Dz. U. 2005, nr 145, poz. 1221).
2. Ustawa z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarządzaniu kryzysowym, (Dz. U. 2007, nr 89, poz. 590).
3. Ustawa z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, (Dz. U. 2012, poz. 461, 1101, 1407, 1445).
4. Ustawa z dnia 10 czerwca 2016 r. o działaniach antyterrorystycznych (Dz. U. 2016 poz. 904 z późn. zm.).
5. Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 1994 Nr 89 poz. 414 z późn. zm.).
6. Metodyka uzgadniania planów ochrony obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie, Biuro Prewencji KGP, Warszawa 2016, [Dostępny online]: https://www.policja.pl/pol/kgp/biuro-prewencji/wydzial-nadzoru-nad-sp/specjalistyczne-uzbroj/63036,METODYKA-UZGADNIANIA-PLANOW-OCHRONY-OBSZAROW-OBIEKTOW-I-URZADZEN-PODLEGAJACYCH-O.html.

[1] Zob. art. 5. 2. Ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. 1997 Nr 114 poz. 740 z późn. zm.)

[2] Zob. więcej: J. Piwowarski, P. Pajorski, Ochrona obiektów, zarys wybranych zagadnień, Kraków 2015, s. 13-31.

[3]Obszar podlegający obowiązkowej ochronie – obszar określony przez ministrów, kierowników urzędów centralnych i wojewodów, wydzielony i odpowiednio oznakowany (Zob. art. 2 pkt 3 Ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. 1997 Nr 114 poz. 740 z późn. zm.).

[4] Zob. Art. 3 pkt. 1 Ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 1994 Nr 89 poz. 414 z późn. zm.).

[5] Zob. Art. 3 pkt. 2 Ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 1994 Nr 89 poz. 414 z późn. zm.).

[6] Zob. Art. 3 pkt. 3 Ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 1994 Nr 89 poz. 414 z późn. zm.).

[7] Zob. Art. 3 pkt. 3a Ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 1994 Nr 89 poz. 414 z późn. zm.).

[8] Zob. Art. 3 pkt. 4 Ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. 1994 Nr 89 poz. 414 z późn. zm.).

[9] Art. 5. 1. Ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. 1997 Nr 114 poz. 740 z późn. zm.).

[10] Taka rekomendacja znalazła się w Sprawozdaniu z prac Zespołu zadaniowego do spraw opracowania standardów zabezpieczeń antyterrorystycznych i reguł współdziałania dotyczących infrastruktury krytycznej oraz zasad dokonywania sprawdzenia zabezpieczeń obiektów infrastruktury krytycznej zgodnie z przepisami ustawy o działaniach antyterrorystycznych, Autor był ekspertem zewnętrznym Zespołu pracującego w latach 2017-2018.

[11] Art. 26 ust. 2 pkt 1 Ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. 1997 Nr 114 poz. 740 z późn. zm.).

[12] Art. 27 ust. 4 pkt 1 Ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. 1997 Nr 114 poz. 740 z późn. zm.).

[13] Por. art. 7, 48, 26, 27 Ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U. 1997 Nr 114 poz. 740 z późn. zm.).

[14] Zob. Metodyka uzgadniania planów ochrony obszarów, obiektów i urządzeń podlegających obowiązkowej ochronie, Biuro Prewencji KGP, Warszawa 2016, [Dostępny online]: https://www.policja.pl/pol/kgp/biuro-prewencji/wydzial-nadzoru-nad-sp/specjalistyczne-uzbroj/63036,METODYKA-UZGADNIANIA-PLANOW-OCHRONY-OBSZAROW-OBIEKTOW-I-URZADZEN-PODLEGAJACYCH-O.html, s. 15-57.

[15] Zob. więcej: Procedura uzgadniania załącznika antyterrorystycznego, [dostępny online:] https://www.abw.gov.pl/pl/procedura-uzgadniania-p/1297,W-zwiazku-z-wejsciem-w-zycie-ustawy-z-dnia-10-czerwca-2016-r-o-dzialaniach-antyt.html, dostęp: 22.06.2019.

[16] Rekomendacje autorów wynikające z praktyki wykonywania planów ochrony – Zob. więcej: [online:] http://safetyproject.pl/.

[17] Zob. pkt. 8 str. 7 Metodyki uzgadniania planów ochrony obszarów (dz. cyt.).